Bu sefer, belki de ilk kez, yaptığım işten suçluluk duymuyorum.
"Yine mi mutsuzsun sen" diyerek, sürekli yargılayan cızırtılı sesinize kulaklarımı tıkadığımdan olabilir bu.
Belki de bu hayatın sadece ve sadece bana ait olduğunu anlamam; Yeşil de dahil olmak üzere tüm çevremdekileri belli bir mesafeye koymuş olmam buna sebep olmuş olabilir.
Bilmiyorum ve açıkçası umursamıyorum.
Ve diyorum ki:
Biliyorum, ordasın. Benimle bir derdin var. Bu içinden engelleyemediğin bir şekilde çıkıp, bana kendince laf sokmana sebep oluyor.
Biliyorum. Zamanında ben de aynısını sana yapmıştım. Biliyorum ben de en az senin kadar haksızdım.
Neyse, açıkçası umrumda bile değil bu tavrın. Nasılsa yakın zamanda çıkacaksın hayatımdan ya da gelip bu sorunu çözeceksin.
Kendi yarattığın bu durum beni alakadar etmiyor.
İşte o zaman kadar.
Ne görüyorsun?
Peki ya şimdi?
