Hope

Kendimi karanlık evde bilgisayarın ışına teslim etmiş buldum. Önceden nerdeydim o kadar zaman ne yapmışım bilmiyoum. Çevremdeki kokudan balkona küçük bir yolculuk yaptığımı anlıyorum. Gözlerim acıyor büyük ihtimal ağlamışım da. Beynimdeyse müzik yankılanıyor demek ki şarkı da söylemişim. İçimde nedenini bilmediğim bir acılık var ve adını koyamıyorum yaralarımın. Saklandıkça saklanıyorlar benden iyileştirmemem için onları. Elim hemen telefona gidiyor alışkanlıkla, dünyamın bana kapalı olduğunu farkediyorum ve anımsıyorum yuvamdan uzak olduğumu, benim dediğim sıcaklığı hissedemediğimi. En son ne zaman birine içimi döktüm acaba; haftalar, aylar, yıllar? Oldu bayağı bir. İçime kapanışımın ani gibi gözüktüğünü biliyorum ama ne yazık ki öyle değil. Tuğlaları el ele koyduk herkesle, benim çevremdeki kulenin inşaatında. Kimse dur demedi, kimse yanıma gelmeye çalışmadı. Çalıştıklarını düşündüler, yani buna inanmak istediler. Dünyamdan kovulduğumda yanımda kimse yoktu. Nefes alamazken elini kimse uzatmadı. Tüm bunlar geçici demekle yetindiler. İşte şimdi geçti. Herkes mutlu, herkesin içi rahatlardı hatta “Gördün mü? Biz sana söylemiştik.” bile dediler. Sustum. Kaldırdık birkaç metre daha yükselttik şimdiki duvarları. Manzaram gökyüzünün en karanlık köşesiyken onlar yüzümün ay ışığında parladığını söylediler. Ben onları artık göremezken, onlar hatırladıkları ben'i hayal edip çok iyi olduğuma inandılar. Yalnızlaştıkça ben, büyüdüğümü düşündüler. Hayır, kimseye kızmıyorum, hatta hepsini hala seviyorum. Çünkü içimde bir ümit. Belki biri kurtarır beni...