Inside

İçimde benimle birlikte nefes alan başka bir insan daha var sanırım. Muhtemelen adı Deniz. Yapmak istemeyip de yaptığım her harekette vır vır konuşup, kulaklarımı tırmalıyor o kısacık boyuyla. Pasif mi kaldım, asılıyor saçlarıma ille de söyletiyor söylemem gerekenleri. Bazen kokoşluğu tutuyor hanımefendinin haydaa makyaj yaptırıyor zorla. 

Son zamanlarda ben kendi halinde, hafif depresif bir kadınken. Bana benden daha yakın olan bu Deniz Hanım, takılıyor kafasına göre. Bir hamile edasıyla nazlanarak, tutturamazsa çirkefleşerek çekiştiriyor beni oradan oraya. Neymiş "sen bu değilsin", "Sen bir kadınsın", "Canım sıkıldı kalk"... Ben de bazen o kadar bunalıyorum ki, kaçıveriyorum gürültülü yerlere. Ama bundandır kafamı toparlayamamam, bundandır bir anda değişen davranışlarım.

Deniz Hanım en çok da arkadaşlarıma taktı bu günlerde. Tüm telefon listemi teker teker artacak utanmasa, beklerim gerçi. Neymiş "Çok yalnız kalmaya çalışıyorsun, ben biliyorum ne yapmaya çalıştığını. Yağma yok Dralaye Hanım". Belki de haklıdır, yalnızlığımda boğmaya çalışıyorumdur kendimi. Ama vallahi falımda da çıktı! Benim insanlardan uzak durmam lazım.

Hmm Deniz Hanım uyuyor galiba, hazır o uyurken son bir şey söyleyeyim. Beni azıcık dürtükleyin olur mu da şiir yazayım. Aslında tüm dertlerim yazamamaktan.